Afscheid

14 december 2018 - Chiclana de la Frontera, Spanje

Vandaag was een van de meeste indrukwekkende dag ooit. Ik zal even beginnen bij het begin. Vandaag begon de dag zoals gewoonlijk. Michelle en ik waren om 9 uur op stage gearriveerd en begonnen met iedereen te begroeten. Het viel me op dat sommige heel goed wisten dat vandaag onze laatste dag was en ons daarom een dikkere welkoms knuffel gaven. Ik liep vervolgens naar een ander lokaal om daar ook de mensen te begroeten. Ik zag dat een collega van ons aan het huilen was. Ik vroeg aan haar wat er aan de hand was, ze zei iets in het Spaans wat ik niet kon verstaan. Daarna zei ze nog iets in het Spaans en ook dat kon ik niet verstaan. Vervolgens zei ze, I’m going to miss you girls. Ahww dacht ik en gaf haar een knuffel om te troosten. Michelle gaf haar ook nog een knuffel. Daarna gingen we naar de klas van Helena. Zei vertelde ons dat we op een andere klas moeten gaan staan. Dus we gingen naar het knutsellokaal. Daar kregen we de taak om te gaan schilderen.  ‘Maar wat gek, er staan hier genoeg mensen. Waarom moeten wij hier dan staan’, dacht ik. ‘Het zal wel!’ Daarna was het tijd voor het ontbijt. Maar voor dat we mochten gaan, wilde Rosie (de docent van de groep) ons iets geven. Ze gaf ons twee magneten, een salamander, ons eigen gemaakte poppetjes en het super mooie masker wat we zelf hebben gemaakt. Oh wat was ik daar blij mee. Echt super gaaf!  Daarna gingen we eten, dat was verder niet zo bijzonder. Na het eten waren Michelle en ik naar het kantoor gegaan om de laatste dingen af te tekenen. Ook dat verliep allemaal goed. We vertelde tegen Jesús dat we nog een cadeau hadden voor hun.  Ik had voor Jesús een mooie kerstster met een kaart cadeau gegeven en de andere collega’s iets kleins gegeven. Daar waren ze super blij mee. Uiteindelijk kwam de directeur binnen en we kregen van hem allebei een grote tas met lekkernij. En ja hoor dat komt er bij mij wel in. Ook de directeur gaven we allebei een klein cadeautje voor de kerst en ook hij was er blij mee. Hij vertelde nog in het Spaans, dat hij super blij met ons was. Dat het een grote eer is dat wij bij hun mochten zijn en dat hij gewoon super trots op ons is. Al me al gewoon heel blij! Dat was fijn om te horen, we gingen iedereen nog bedanken en liepen vervolgens terug naar ons eigen lokaal. Daar gingen we kerstkaarten maken. Ook dat was allemaal heel leuk. Uiteindelijk was het al weer half 2 en ging de eerste groep eten. Michelle en ik hielpen weer met het serveren en alles ging goed. Daarna gingen we zelf eten. Ook dat ging allemaal goed. Na het eten gingen Michelle en ik de cadeautjes pakken voor de cliënten van onze klas. We kwamen ons lokaal binnen en schrokken allebei van de hoeveelheid mensen. Toen begonnen ze allemaal met zingen voor ons. Ik voelde de spanning over mijn rug komen en kon het niet meer droog houden. Ik barste in tranen uit. Cliënten kwamen naar mij en Michelle om ons te troosten en te bedankten. Eerst waren het nog maar 20 mensen, maar het werden er steeds meer. Iedereen wilde ons knuffelen en kussen en met liefde bedanken. Dat voelde zo fijn! De meeste cliënten waren emotioneel of zelf verdrietig. Dat was zo mooi om te zien. Iedereen kwam om me heen hangen en wilde heel graag een knuffel van mij. Uiteindelijk zag ik ook mijn grote vrienden huilen. Dat vond ik moeilijk om te zien. Ook cliënten die mij altijd plagen konden het niet droog houden. Dat was wel heftig om te zien. Dat ze toch wel je erg leuk vinden.  Mijn kleinste vriendin Maria kwam mij ook knuffelen, ze zei tegen mij in het Engels. Marly you are very special to me, you are always in my heart and I’m going to miss you! Dat was zo onwijs lief om te horen en ik brak weer. Toen keek ik op en zag ik Diego huilen en dat was zo mooi om te zien. Hij is altijd heel erg terug getrokken geweest, maar sinds dat wij er zijn durft die veel meer te zeggen en is die ook heel open naar ons. Om zijn tranen van verdriet te zien was zo indrukwekkend. Na al dat gesnotter besloten Michelle en ik om alle collega’s onze cadeau te geven. Maar eerst kregen wij een cadeau van de cliënten. Van de groep die op de tuin staat, kregen we een kaart met daarin zakje met zaadjes om te planten in de tuin. Ook kregen we een klein potje met daarin kaartjes van de cliënten uit onze klas. Met daarop hun eigen tekening en naam op de achterkant. Erg lief dus! Daarna gingen we de cadeaus uitdelen. Eerst gingen we naar de keuken. Daar gaven we de cadeaus aan de kok en schoonmaakster. Zij wilde ook heel graag met ons op de foto. Dus dat deden we maar. Daarna gingen we verder opzoek naar de andere collega’s. Toen we iedereen een cadeau hadden gegeven was Helena (onze stagebegeleidster) aan de beurt. We gaven allebei onze cadeaus en ook Helena kon het niet droog houden. Samen waren we aan he huilen en ze vertelde ons dat ze ons super erg zal gaan missen!! Daarna gingen we de cadeaus geven aan de cliënten uit onze groep. Iedereen was er super blij mee. Ze hadden namelijk een potlood, puntenslijper, gum en nog een klein speeltje gekregen. Vervolgens gingen we nog wat extra foto’s maken. Eerst met de hele klas, vervolgens met wat cliënten en collega’s en ook nog met Helena apart. Daarna werden we geroepen naar de klas van Marta. Daar wilde iedereen nog met ons op de foto. Eerst met de hele groep en daarna nog met een paar apart. Toen de foto’s gemaakt waren, besloten we toch maar om naar huis te gaan en dit allemaal af te sluiten. Quino gaf ons een lift naar huis, want we hadden zoveel spullen dat ze ons niet alleen wilde laten lopen. Voordat we de auto in stapte namen we nog van de laatste mensen afscheid en stapte we in de auto. Eenmaal de poort uitgereden, kwam het besef dat ik niet terug zou keren. Dat werd voor mij even erg moeilijk. Een heel gek en verdrietig gevoel dwaalt door mijn lichaam. Ik denk dat ik nog even dit gevoel zou hebben. Het voelde werkelijk als het verlaten van een instelling met vrienden en familie. Iedereen was zo hecht, lief, enz. Ik vind het gewoon moeilijk om deze mensen te moeten missen. Het doet pijn en trots tegelijkertijd. Wat heb ik hier veel geleerd. Ik ben trots op wat ik heb bereikt. Ik ben zo anders naar het leven gaan kijken door deze lieve en leuke mensen. Wat heb ik genoten en een top ervaring gehad. Ik heb gewerkt aan mijn leerdoelen en heb ze bereikt. Ik ben professioneler geworden en heb ontdekt hoe mijn visie is van zorg en welzijn. Ik heb geleerd hoe ik contact moet maken met mensen. Hoe ik voor mensen moet zorgen, hoe ik mensen gelukkig kan maken. Want daar draait het uiteindelijk om. Het geluk, de rest is bijzaak. Al deze en nog veel meer ervaringen neem ik mee. Nu op naar mijn toekomst in Nederland.

2 Reacties

  1. Chantal Hermans:
    15 december 2018
    Met tranen in mijn ogen ben ik je verhaal aan het lezen. Wat mooi. Je hebt zoveel mooie dingen meegemaakt, je hebt zoveel bereikt. Ik ben een super trotse mama. Liefs xxx
  2. Paul van Hest:
    15 december 2018
    Ben super trots op je. Kom nu maar fijn naar huis. xxx